خدای غائی
درست همانطور که ایزد متعال از انرژی و شخصیت بالقوۀ محصور شده در جهان بزرگ که عطیۀ پیشین الوهیت است به طور تدریجی تکامل مییابد، خدای غائی نیز از پتانسیلهای ربانیت که در حوزههای فراسوی زمان - فضای جهان بنیادین وجود دارد منتج میشود. واقعیتیابی الوهیت غائی نشانگر یگانگی اَبسونایتیِ اولین تثلیث تجربی است و حاکی از بسط یگانهساز الوهیت در دومین سطح خود شکوفایی خلاق است. این در بر گیرندۀ معادل شخصیتی - توانمندی واقعیتیابی الوهیت تجربی جهان متعلق به واقعیتهای بهشتی ابسونایت در سطوح منتج کنندۀ ارزشهای فراسوی زمان - فضا است. کامل شدن این چنین پیشرفت تجربی برای این طراحی شده است که فرجام خدمتی غائی را برای تمامی مخلوقات زمان - فضا که از طریق واقعیت یافتن کامل ایزد متعال و از طریق خدمت خدای هفتگانه به سطوح ابسونایت دست یافتهاند موجب شود.
خدای غائی نشانگر الوهیت شخصی است که در سطوح ربانیت ابسونایت و در کرات فوق زمان و فضای فراسو در جهان عمل میکند. غائی یک منتج فوق متعالی الوهیت است. متعال یگانگی تثلیث است که توسط موجودات متناهی درک میشود. غائی یگانگی تثلیث بهشت است که توسط موجودات ابسونایت درک میشود.
پدر جهانی، از طریق مکانیسم الوهیت تکاملی در واقع درگیر عمل حیرتآور و شگفتانگیز تمرکز کانونی شخصیت و بسیج توانمندی، در سطوح مربوطۀ معانی جهانیِ ارزشهای واقعیت الهی متناهی، ابسونایت، و حتی مطلق آنها میباشد.
سه الوهیت اول و جاودانۀ گذشتۀ بهشت — پدر جهانی، پسر جاودان، و روح بیکران — در آیندۀ ابدی با واقعیتیابی تجربی الوهیتهای تکاملی همیار — خدای متعال، خدای غائی، و احتمالاً خدای مطلق — شخصاً تکمیل میشوند.
خدای متعال و خدای غائی، که اکنون در جهانهای تجربی در حال تکاملند، وجودگرا نیستند. آنها جاودانههای گذشته نیستند، فقط جاودانههای آینده، مشروط به زمان و مکان و جاودانههای فرازگرا هستند. آنها عطایای نوع الوهیتهای متعال، غائی، و احتمالاً متعال - غائی هستند، اما سرآغازهای تاریخی جهان را تجربه کردهاند. آنها هرگز پایانی نخواهند داشت، اما از آغاز شخصیت برخوردارند. آنها در واقع واقعیتیابیهای حاوی پتانسیل جاودانگی و نامتناهی الوهیت هستند، اما خود نه کاملاً جاودانه هستند و نه نامتناهی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر